Ik ben arrestantenverzorger in Borne. In 1983 ben ik ‘bij toeval’ gevraagd of ik interesse had in een baan als arrestantenverzorger bij de politie te Enschede. Ik schrijf ‘bij toeval’ tussen aanhalingstekens, omdat er naar mijn mening geen toeval bestaat: God bestuurt ons leven.

In 1983 was het werk op een cellencomplex nog niet zo massaal als nu in het grote politiecellencomplex te Borne. Het werken met criminelen en andere wetsovertreders vind ik na zoveel jaar nog steeds boeiend. De mensheid verbeteren is geen optie, maar het is mijn motto dat we als christenen – op kleine schaal – mogen laten zien dat er een uitweg is voor mensen in de problemen.

Nee, dat leidt niet dagelijks tot lange gesprekken. Maar zo af en toe gebeurt dat wel degelijk! En dat geeft mij als christen juist weer een stukje voldoening in mijn werk. In mijn begintijd bij de politie was er meer tijd voor een gesprek en kon ik regelmatig de hulp van medegeloofsgenoten inroepen, die dan weer arrestanten bezochten en voort hielpen. Tegenwoordig mag dat helaas allemaal niet meer, in belang van het onderzoek of de privacy. Maar daarom is de boekenkast van Stichting Volharding soms een mooie gelegenheid om een gesprek aan te gaan, zeker als je ziet dat een arrestant een boek uit de boekenkast met interesse leest. Daarbij zie ik dat bepaalde boeken meer gelezen worden dan andere. Arrestanten zien in bepaalde levensverhalen overeenkomsten met hun eigen leven. De boeken geven hen vervolgens de boodschap mee dat er door Christus een uitweg is. Een andere uitweg dan heroïne, geld of geweld.

Vaak zou je graag direct resultaat willen zien, maar het is ons werk om te zaaien. God laat groeien – en Hij zal eens ook oogsten. Zo is de boekenkast een ultieme kans om mensen achter gesloten deuren boeken met een geweldige boodschap te laten lezen. Boeken die ze anders misschien nooit in handen zouden krijgen!